SOMOS INTERCULTURAIS?

                               SOMOS INTERCULTURAIS?

                                O alumnado de 3º ESO opina

LUCÍA BAÑOBRE: BRASIL, PERÚ, PALESTINA, INDIA... TODOS CABEN NA PEQUENA COMPOSTELA

 

 A interculturalidade que produce a inmigracion é moi importante á hora de pensar en Santiago. A mestura de culturas, a influencia na música, arte e linguaxe; a gastronomía... todo iso vese adaptado aos distintos costumes e gustos de cada persoa, veña de onde veña e sexa como sexa. Sempre me fixei no trato que se lle dá á xente estranxeira nesta cidade, e moi poucas veces me topei con casos de maltrato ou abuso. Na miña clase dende primaria sempre houbo xente de distintas partes do mundo: dende Brasil, Perú e Palestina, até Bolivia, Arxentina e a India, cada unha diferente á outra en todos os sentidos, pero todos e todas "persoas".

 

 CARLA COUSO: TODOS SOMOS HUMANOS E TODOS TEMOS OS MESMOS DEREITOS

Dende pequena levo convivindo na clase con inmigrantes, o que quere dicir que tiven trato con eles. Sempre foron ben acollidos, xa que cando somos pequenos non   distinguimos entre razas.
Polo contrario, na ESO, ese comportamento xa se ía  distorsionando, xa se facían comentarios desagradables.               
No meu centro educativo fanse desprezos, pero non excesivamente. Penso que, cando menos, a maioría intenta non ter ese comportamento.  Ás veces fanse comentarios, pero non con intención de ofender.
Espero e desexo que os que teñan esa forma nefasta de pensar, fagan un esforzo para que lles desapareza da súa cabeza, xa que, ante todo, todos somos humanos e  TODOS temos os mesmos dereitos.

 MARTIN CABADA:   DE COMO EU ACEPTEI A MUDI

Eu estaba en primeiro de primaria e contáranme que viñera un neno árabe ao noso colexio, o CEIP de Roxos. El tiña a mesma idade que a miña, pero retrasárono un curso para que puidese aprender o noso idioma. Con él ía a súa irmá, Sara, que ten un ano menos ca el. Tras un ano de aprender a lingua, veu para a nosa clase e o primeiro día xa falamos e comezamos a ser amigos. Todos os recreos baixabamos e íamos xogar ao fútbol coa clase. Estiven con Mudi desde segundo de primaria ata sexto. Despois fomos ao IES Eduardo Pondal, queríamos que nos tocase xuntos, pero non foi así. Tocounos en clases distintas. En segundo da ESO nonvolvín a estar con el, pero estiveron Agustín Gallagher e Ramiro López. Con eles tamén estiven moi ben, sempre con eles, Ramiro é arxentino e Agustín é canario das illas Canarias. Non é doutro país, pero tampouco era de aquí. En terceiro da ESO por fin tocoume con Mohamed na mesma clase. Tamén con Stephany, que é de Perú. Con Agustín sigo en contacto e vou volvelo ver na excursión de Salamanca. Ramiro repetiu segundo, unha pena, pero se non estuda é normal que repita. Cando vin a Mudi na miña clase, alegreime moitísimo, porque quería estar con el na mesma clase, porque sei que íamos divertirnos moítisimo el e mais eu.

ALEJANDRA CALVO: A MIÑA PROPIA EXPERIENCIA COMO COMPAÑEIRA DE ALUMNOS INMIGRANTES

Cando era máis pequena, na etapa da primaria, compartín clase cuns cantos rapaces que eran inmigrantes. Sempre procurábamos, os meus compañeiros máis eu, que se integraran e fixeran amizades, para conseguir que e sentisen como na casa. Sempre xogabamos xuntos e facíamos tarefas en grupo con eles, sen ningún tipo de prexuízos. Non os tratabamos como se fosen algo diferente, nunca fomos así.

De feito, lémbrome dun rapaz que é moldavo e chegou a Galicia hai catro anos. Cando veu para aquí non sabía falar castelán e, moito menos, galego. Recordo perfectamente que o xeito de comunicarnos con el ao principio era complicado, pero pouco a pouco fomos ensinándolle o que sabíamos, e con moita paciencia. Este verán encontreime con el e puiden comprobar que seguía sen ter ningún problema de discriminación, nin nada polo estilo. 
Unha vez entrei no IES Eduardo Pondal, atopei moita máis variedade de culturas, razas e relixións das que eu estaba acostumada. Pero a miña visión non cambiou. 
A min, persoalmente, gústame coñecer xente doutras culturas, porque con eles podes aprender e descubrir costumes ou curiosidades que non sabía, e eu podo ensinarlles as de aquí. É un bo xeito de adquirir tolerancia e respecto.

BRAIS RODRÍGUEZ ALBÁN: COMPOSTELA SEN CHOIVA QUE BONITA É....

A pesar de que Santiago non é una cidade demasiado grande, pois só ten cerca de 100.000 habitantes, presenta unhas características especiais que a igualan con cidades moitísimo máis grandes: a grande cantidade de xente de todo o mundo que a visita cada ano.

Ao ser unha  cidade tan cosmopolita, resulta atractiva para a xente doutros países que buscan unha oportunidade para mellorar a súa calidade de vida e encontrar un traballo.

Por todo iso, Santiago é unha cidade moi acostumada aos estranxeiros, se paseas pola zona vella podes pensar que non estás nunha cidade galega, pois podes escoitar moitos idiomas diferentes. Eu creo que todo isto axuda a que aceptemos aos estranxeiros como parte imprescindible da cidade, e axuda a sentirnos orgullosos de que queiran a cidade como destino para vivir ou simplemente para visitar. Paréceme que as persoas inmigrantes se senten aceptadas e conviven cos santiagueses como se fósemos  paisanos, somos hospitalarios por natureza.

O único ao que creo que non se afan, pero non podemos facer nada, é ao clima tan chuvioso, creo que iso é o que peor leva a xente que decide quedarse a vivir aquí.