OS QUE ESTABAMOS AQUÍ

                                 OS QUE ESTABAMOS AQUÍ

UXÍA GÓMEZ TORREIRA

 
Desde 5º curso de primaria levo con compañeiros inmigrantes na miña clase, pero non tiven moito trato con eles e elas. Agora que estou xa en 3º da ESO, teño dous compañeiros inmigrantes, un de Palestina e outra do Perú, e lévome ben con eles.

Penso que lles dou un bo trato, que me comporto como unha boa compañeira, e bótome moitas risas con eles. Trátoos como o que son, uns amigos máis,  xa que non discrimino a ninguén nin pola raza nin pola súa cultura, pois iso non é o importante.




VÍCTOR GONZÁLEZ ALMENA

Acollida aos meus compañeiros estranxeiros

No tempo que levo indo ao colexio de Roxos e ao Instituto Eduardo Pondal, tan só compartín clase con dous compañeiros estranxeiros, un rapaz e unha rapaza.

O primeiro deles foi Mudi, de Palestina. Empecei a estar no colexio e na mesma clase con el no curso de 3º de primaria en Roxos. Cando chegou, a nosa titora explicounos un pouco a súa historia, por que se atopaba en España e como o tiñamos que acoller. Pero a maior parte dos seus costumes, relixión, lingua e motivo da súa marcha de Palestina fóinolo contando el co paso do tempo. Ao principio era moi tímido e, aínda que non tardou moito en aprender ben o castelán e o galego, case non falaba connosco e nos recreos ía á biblioteca coa súa irmá Sara. Pero os demais mais eu, ao longo do curso, fomos facendo pouco a pouco amistade con el, interesándonos pola súa vida en Gaza, a súa relixión e os seus costumes. Co tempo, grazas á nosa axuda, Mudi converteuse nun máis e perdeu calquera resto da timidez que tiña entón. Invitounos aos seus cumpres e nós a el, xogaba ao fútbol ou brilé connosco no recreo, facíamos traballos xuntos, etc. En resumo, todos os nenos e nenas acollimos moi ben a Mudi e os nosos pais e nais en pouco tempo deron tamén unha boa acollida á súa familia.

A outra compañeira estranxeira é Estefany, de Perú. Coñecina cando cheguei ao Eduardo Pondal en 2º da ESO. Nese momento, ela xa tiña algúns amigos na clase, pero a maioría estaban noutros cursos ou noutras clases. Eu non teño moita relación con ela, pero sinto que está integrada e que foi ben recibida tanto polos alumnos como polos profesores. Paréceme que está ben connosco. 

 ALICIA JARDÓN FERNÁNDEZ:  

TODAS AS PERSOAS SOMOS IGUAIS    

Levo aproximadamente uns oito anos cun compañeiro que veu de Palestina, e tres anos cunha compañeira de Perú.
Agora a pregunta que estaredes a pensar será como nos fixemos amigos, porque por fóra somos moi distintos. E eu direivos: iso non ten nada que ver coa amizade. Por moi distintos que poidamos parecer, todos somos iguais por dentro, que é o que inflúe de verdade. Na amizade non importa de onde sexas, nin as diferenzas, pois dúas persoas moi opostas poden ser amigas.
Penso que todo o mundo debería levarse ben, e que non debería existir o rexeitamento a persoas alleas ao noso país.